Rwa kulszowa to potoczna nazwa bólu korzeniowego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Objawy rwy kulszowej są najczęściej wywoływane uciskiem bądź podrażnieniem nerwu kulszowego lub korzeni rdzeniowych które go tworzą, najczęściej przez wysunięty, uszkodzony dysk (krążek międzykręgowy).
Początek objawów może mieć miejsce po wzmożonym wysiłku fizycznym, dźwiganiu ciężarów, przy pochyleniu się, czy przy wstawaniu z pozycji siedzącej. Najczęściej objawy rwy pojawiają się u osób, które już w przeszłości miały problemy z kręgosłupem. Inna potoczna nazwa tej przypadłości to „korzonki”.
Objawy rwy kulszowej to:
-silne bóle okolicy krzyżowej
-ból promieniuje do pośladka, tylnej powierzchni uda, często sięga aż do podudzia i stopy
-ból jest rwący, piekący, chorzy odczuwają mrowienie, często porównują te dolegliwości do porażenia prądem
Bezpośrednią przyczyną dolegliwości w rwie kulszowej najczęściej jest ucisk mechaniczny na korzeń nerwowy.
Najczęstsze przyczyny rwy kulszowej (nieprawidłowe stany, które powodują ucisk korzenia nerwowego):
– dyskopata – przepuklina krążka międzykręgowego (ponad 90% przypadków rwy kulszowej)
– zmiany zwyrodnienia stawów kręgosłupa
– nowotwory w obrębie kręgosłupa, rdzenia kręgowego i innych tkanek okołokręgosłupowych
– choroby metaboliczne kości np. złamania osteoporotyczne trzonów kręgów
– stany zapalne, urazy i złamania struktur kręgosłupa
Dokładny wywiad lekarski oraz ocena kliniczna, wspierane w razie potrzeby badaniami obrazowymi kręgosłupa (zdjęcia RTG i w razie potrzeby rezonans magnetyczny – MRI) umożliwiaja rozpoznanie rwy oraz jej bezpośredniej przyczyny.
Rwa kulszowa – testy kliniczne pomocne przy rozpoznaniu to:
– badanie ruchów tułowia oraz ich wpływu na pojawianie się dolegliwości bólowych,
– odruchowe skrzywienie kręgosłupa,
– wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, względnie przykurcze, bądź zaniki mięśniowe,
– dodatni objaw Lasegue’a (pacjent leży płasko na plecach, unosi wyprostowaną kończynę dolna, gdy ból narasta przy jej unoszeniu objaw ten jest dodatni),
– osłabienie bądź zniesienie odruchów ze ścięgna Achillesa oraz odruchu kolanowego.
W początkowym okresie po wystąpieniu ostrych objawów, najważniejszym elementem leczenia jest unikanie obciążeń kręgosłupa. Zalecane jest jak największe odciążenie i wyeliminowanie ruchów nasilających objawy. Kluczowe jest przestrzeganie zalecanej prawidłowej postawy ciała podczas codziennych aktywności.
Rehabilitację można rozpocząć już w fazie wczesnej, po wykluczeniu przeciwwskazań przez lekarza prowadzącego. Wycofywanie się objawów bólowych i zmniejszanie zakresu promieniowania (tzw. centralizacja objawów) jest korzystna prognostycznie i przydatna w ocenie postępów leczenia. Centralizacja świadczy o korzystnym i właściwym przebiegu rehabilitacji oraz globalnej poprawie stanu chorego. Na tym etapie konieczne jest unikanie ruchów i aktywności, które powodują obwodowe przemieszczanie się promieniowania bólu.
Leczenie farmakologiczne (przeciwzapalne, przeciwbólowe w postaci zastrzyków, leków doustnych lub blokad epiduralnych) ma charakter wspomagający.
Wspierające działanie lecznicze w tym okresie leczenia mają ćwiczenia fizyczne (wzmacnianie mięśni, odzyskanie pełnego zakresu ruchów), zabiegi fizykoterapeutyczne (ciepło)
W razie wystąpienia objawów alarmujących takich jak:
– zaburzenia funkcji zwieraczy,
– postępujące niedowłady,
– brak poprawy po leczeniu zachowawczym,
wskazana jest pilna interwencja neurochirurgiczna
W dalszej perspektywie niezwykle ważna, jeśli nie najważniejsza, jest zmiana nawyków postawy ciała oraz rehabilitacja. Regularność w wykonywaniu wyuczonych ćwiczeń, ewentualnie podjęcie regularnej aktywności ruchowej (gimnastyka, joga, tai chi, pływanie) mogą przybliżyć osiągnięcie długotrwałego sukcesu terapeutycznego. Zwiększenie ogólnej sprawności fizycznej, nawyk prawidłowej postawy ciała, wzmocnienie siły i elastyczności mięśni daje szanse na powrót do pełnej aktywności i chroni przed nawrotem choroby.
Ostre objawy bólowe mogą trwać kilka dni, czasem tygodni, w ciężkich, jednak dość częstych przypadkach mogą przechodzić w przewlekły zespół bólowy i trwać latami. Łagodne objawy bólowe mogą ustępować samoistnie, jednak przedłużające się, nasilające się objawy są wskazaniem do intensyfikacji leczenia pod okiem specjalisty. Przewlekły ból jest stanem, który w znacznym stopniu obniża jakość życia, leczenie przewlekłych zespołów bólowych jest trudne, mało efektywne i często skłania chorego do podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym. Dlatego ważne jest by z problemem rwy kulszowej działać szybko i podejmować działania, które mają na celu skrócenie czasu trwania bólu oraz usunięcie przyczyny dolegliwości. Zaniedbanie, bądź nieskuteczne leczenie choroby może mieć poważne konsekwencje dla jakości życia chorych.
W przypadku ciężkich, przewlekających się objawów rwy kulszowej mamy szeroki wachlarz możliwości zabiegowych leczenia tej przypadłości. Do najmniej inwazyjnych procedur należą blokady nadtwardówkowe pod kontrolą RTG (tzw. iniekcje epiduralne), które dają szybką ulgę w odczuwanym przez pacjenta bólu. Inne małoinwazyjne procedury to np. wszczepiane przez nakłucie skóry pleców protezy krążka międzykręgowego – discogel, wertebroplastyka , mikrodiscektomia , i w ostateczności bardziej inwazyjne metody leczenia neurochirurgicznego – discektomię oraz stabilizacje kręgosłupa.
Rodzaj leczenia dobierany jest indywidualnie do potrzeb pacjenta i w zależności od pierwotnej przyczyny objawów rwy kulszowej.
POSTANOWIENIA OGÓLNE
CEL I ZAKRES ZBIERANIA DANYCH
Jeżeli Państwa celem jest rejestracja na wizytę lub uzyskanie skierowania online, po wypełnieniu formularza lub korespondencji mailowej, skontaktuje się z Państwem pracownik KręgosłupCenter,który poprosi (jeśli to konieczne) o podanie takich danych jak PESEL, data urodzenia oraz adres.
PODSTAWA PRZETWARZANIA DANYCH
PRAWO KONTROLI, DOSTĘPU DO TREŚCI SWOICH DANYCH ORAZ ICH POPRAWIANIA
PLIKI „COOKIES”
POSTANIOWIENIA KOŃCOWE